De PVV slaat terug

Vandaag staat er een interview met Geert Wilders in de Telegraaf. Dit interview bevestigt onze voorspellingen die we ook al in de Volkskrant suggereerden: de PVV heeft diep nagedacht over een nieuwe strategie om de Breivik-smet te counteren. Die strategie is nu helemaal rond, zo lijkt het. Het duurde lang voordat er een eerste verklaring uitkwam: eerst de strategie in kaart brengen, dan pas met de pers praten. En het startschot van de échte tegenaanval is vandaag gelost. Een analyse van de aanpak.

1. De schuldvraag verleggen

Dit is een bekende techniek van Wilders. In plaats van het over zichzelf te hebben, verlegt de PVV graag de aandacht naar de ander. In dit geval moet de PvdA (een makkelijk slachtoffer) het ontgelden. ‘En de waarheid moet gezegd worden omdat islamknuffelaars als Cohen van de Partij van de Arabieren die problemen hebben veroorzaakt en stelselmatig hebben genegeerd.’ Hoezo in de verdediging? Daar laat de PVV zich niet zomaar induwen. De PVV is immer in de aanval. Het spelen van de demoniseerkaart past hier ook in: niet wij, maar zij zaaien haat tegen ons. Links voert een ‘hetze’. Hetzelfde geldt voor het verwijten van de linkerzijde dat zij een ‘politieke munt proberen te slaan uit de vreselijke massamoord in Noorwegen’.

2. De kiezer (en rechter) heeft altijd gelijk

Wilders gebruikt altijd graag ‘het gelijk van de kiezer’. ‘Maar tevergeefs, onze kiezer heeft gelukkig gezond verstand en laat zich de linkse leugens niet aanpraten’. Dit is een argumentum ad populum, een drogredenering waarbij iemand zich beroept op de mening van de massa als waarheid. Maar daar is nu nog een variant bijgekomen: de rechter geeft hem gelijk. ‘Dat is geen haatzaaien, zoals de rechter trouwens ook vindt (…)’. Dit is een autoriteitsargument, maar in dit geval geen drogreden. Frappant is wel dat Wilders al die tijd heeft geclaimd geen vertrouwen in de rechtstaat te hebben, maar nu ineens de uitspraak van die rechter wel gebruikt als waarheidsclaim.

3. Retorische valkuilen opzetten

Waar Wilders ook erg goed in is, is het opzetten van retorische valkuilen. Neem de volgende uitspraak: ‘Als een moslim een terreurdaad pleegt dan ligt het volgens links niet aan de islam, als een gestoorde gek een aanslag in Noorwegen pleegt dan krijgt de PVV het ineens voor haar kiezen.' Als je deze analogie doortrekt, gebeurt er iets geks. Óf de PVV is inderdaad niet schuldig, maar dan is de Islam volgens deze redenering ook niet schuldig. Óf de PVV is net zoals de Islam verantwoordelijk voor eventuele aanslagen. Maar dat hij hier dus een onjuiste analogie gebruikt, zal niemand hem aanrekenen. Als je hier op in gaat als linkse partij, word je namelijk zelf geacht een mening te geven over deze vergelijking. Dan word je in de val gelokt dat de Islam dus ook schuld draagt. En daar wil je je niet toe laten verleiden. Zo komt hij weg met zulke drogredeneringen.

Fijne propaganda

Uiteindelijk is het stuk in de Telegraaf niets anders dan een wervend propagandastuk. Hij kan er fijn strooien met dingen als ‘haatpaleizen’, ‘links kan de boom in’ en ‘gewelddadige totalitaire ideologie’. Het is dan ook lachwekkend dat de Telegraaf er ‘exclusief’ boven zet, want Wilders weet als geen ander dat hij dit soort kunstjes alleen bij de PVV-goedgezinde Telegraaf kan flikken. Maar so far, so good voor de PVV.