Eerder gaven we aan wat het onbedoelde effect op veel mensen is bij hele negatieve, angstaanjagende klimaatscenario’s: we gooien de luiken dicht of schieten in de ontkenning. Maar wat dan wel? Het voelt misschien tegennatuurlijk om de enthousiasteling uit te hangen als het gaat om de toekomst van onze planeet gezien het tempo waarin het de verkeerde kant opgaat. Toch is het de beste manier om mensen mee te krijgen. Er zijn meerdere positieve frames mogelijk. Welk frame het beste plakt, ligt aan doelgroep, timing en uitvoering.
Er is veel goeds over duurzaamheidscommunicatie geschreven en één boek steekt daar wat ons betreft met kop en schouders bovenuit. In het boek ‘What we think about when we try not to think about global warming’ (2015) maakt onderzoeker Per Espen Stoknes gehakt van de ‘traditionele’ aanpak rond communicatie over duurzaamheid. Hij benoemt een lijstje eigenschappen die ervoor zorgen dat er maar weinig wordt bereikt met deze veel voorkomende communicatiestijl. We noemen er drie:
Voorbeelden waarin deze drie zonden terugkomen zijn zo gevonden. Deze week lazen we nog op Nu.nl: ‘Luchtvervuiling door klimaatverandering kost in 2030 tienduizenden extra levens’. Ver weg? Ja, 2030 is behoorlijk ver weg. Abstract? Nogal, want 10.000 levens is een anonieme grote groep en het gaat over ‘wereldwijd’. Doodeng? Behoorlijk, voor wie ‘vroegtijdig doodgaan’ niet op z’n bucketlist heeft staan. Oplossingen? Het artikel noemt: ‘gezamenlijke inspanning om klimaatverandering tegen te gaan’ als vage oplossing, waar je met Trump aan het hoofd van de USA ongetwijfeld nog maar weinig vertrouwen in zal hebben. De makkelijkste oplossing die ons brein bij zulke artikelen bedenkt is: ‘Gauw, klik weg! Denk er niet meer aan! Kop in het zand!’ Maar wat dan wel? Hoe krijg je duurzaam gedrag dan wèl verkocht? Daarover meer in deel II.
Andere artikelen