De toespraak die Nixon nooit uitsprak

Toespraken zijn misschien wel het meest edele taalgenre. Het is een mengvorm van spreektaal en de beste zinnen uit een goed boek. Een extra lading geeft het vluchtige karakter: na het uitspreken ervan is het momentum voorbij.

Ergens is dat vluchtige ook heel jammer, aangezien zulke fantastische teksten maar één keer worden gebruikt, terwijl er zoveel moeite is in gaan zitten. Maar het kan nog erger. Sommige fantastische toespraken worden namelijk überhaupt nooit uitgesproken. Dát is pas zonde. Het gaat om een korte toespraak geschreven door William Safire, de speechschrijver van President Nixon. Hij schreef de toespraak ‘In event of moon disaster’: indien de maanlanding zou uitdraaien op een drama. Het is dus eigenlijk maar goed dat deze woorden nooit zijn uitgesproken door Nixon.

De toespraak is schitterend door de eenvoud. Er zitten veel emoties in, verdriet en rouw, maar niet op een zwelgende manier. In plaats daarvan wordt het verdriet gekoppeld aan moed, opoffering en vooruitgang. Daarbij worden de astronauten Armstrong en Aldrin neergezet als afgezanten van ons allemaal, waardoor een gezamenlijk gevoel van trots en gemeenschap ontstaat. Dankzij mooie sobere stijlmiddelen zoals de anafoor (herhaling van het eerste woord of zinsdeel), climax (opsomming die steeds sterker wordt), parallellisme (zinsdelen die grammaticaal hetzelfde zijn opgebouwd) en antithese (het opwerpen van een tegenstelling) klinkt hij als een klok. Ondanks dat er veel stijlmiddelen worden gebruikt, klinkt de toespraak niet gekunsteld. Het is emotioneel, oprecht en schitterend verwoord. Lees hieronder de volledige toespraak.